Thursday, April 3, 2014

నాన్న



నాన్న మమ్మల్ని వదిలేసి వెళ్ళిపోయి అప్పుడే ఐదు నెలలు నిండిపోయాయి. నాన్న ఏదైనా ఊరెళ్ళారేమో, మళ్ళా వస్తారేమో అని మనసుని ఎంత భ్రమింపచేసుకున్నా ప్రతి నెలా వచ్చే తిథి నాన్న ఇంకెప్పటికీ రారు అని వెక్కిరిస్తూ చెప్తునట్టు ఉంటుంది. "తల్లీ పిల్లలు జాగ్రతమ్మా" అంటూ పొద్దున్న మాట్లాడిన నాన్న ఎనిమిది గంటలు తిరగకముందే ఎన్నటికీ తిరిగి రాని తీరాలకి వెళ్ళిపోవటం నమ్మలేని జీర్ణించుకోలేని నిజం. పార్వతీ దేవిలా పచ్చగా కళకళలాడిపోయే అమ్మని ఇలా చూడాలి అంటే కడుపు తరుక్కుపోతోంది, కానీ ఇదే జీవితమేమో!!! మా తరం వాళ్ళలో చాలా మందికి నాన్న అంటే పెద్ద పులే. నాన్న సైకిలు బెల్లు వినిపించినా, నాన్న బండి చప్పుడు వినిపించినా అప్పటి వరకు ఎంత తోకలేని కోతుల్లా ఎగిరిన వారైనా ఎక్కడి దొంగలు అక్కడే గప్ చుప్ అంటూ పుస్తకాన్ని తిరగేసి ఐనా సరే పట్టేసుకుని తెగ చదివేస్తున్నట్టు నటించని వాళ్ళు చాలా అరుదేమో. మేము కూడా ఇలా పెరిగిన వాళ్ళమే. నాన్న అంటే గౌరవంతో కూడుకున్న భయం, అయిష్టంలా అనిపించే ప్రేమ, "అబ్బ మీ ఆయన కోపం తో చచ్చిపోతున్నామే అమ్మా" అంటూ విసుక్కున్నా ఆ మనిషి ఒక్క రోజు ఏదైనా పొరుగూరికి వెళ్తే నిద్ర పట్టని ఎటాచ్మెంట్. నాన్న బొజ్జ మీద పడుకుని ఊయలలూగలేదు, నాన్న మీసాలు లాగుతూ ఆడుకోలేదు, కనీసం ఒక్కసారైనా నువ్వు అని పిలిచిన జ్ఞాపకం లేదు. కానీ ఈ జీవితం నాన్న పెట్టిన భిక్షే అని తల్చుకోని రోజు ఉండదు. మాకు మూడు పూటలా అన్నం పెట్టటానికి మంచి నీళ్ళు తాగి పడుకున్న రోజులు గుర్తే. మాకు పుట్టిన రోజుకి బట్టలు కొనాలి అని బస్ ఎక్కటం మానేసి డబ్బులు కూడ పెట్టిన ప్రేమ గుర్తే. బయటకి ఎంత కఠినంగా కనిపించినా ఆ కరుకుతనం వెనక మమ్మల్ని పైకి తీసుకు రావాలి అన్న తపన తెలుసు. మా ప్రతి విజయన్నీ నాన్న కళ్ళల్లో తళుక్కుమని మెరిసి మాయమైపోయే గర్వపు రేఖలో చూసి ఆస్వాదించే వాళ్ళము. ఏదైనా సమస్య ఉందని చెప్తే ఓస్ ఇంతేనా అంటూ సలహాలు ఇచ్చినా అయ్యో వీళ్ళు ఎలా తట్టుకుంటారో అనుకుంటూ నిద్ర పోకుండా రాత్రి తెల్లవార్లూ మేలుకున్న నాన్న మాకు ధైర్యం, స్థైర్యం. "అమ్మా వెళ్ళిపోతున్నావా పిల్లలు లేకపోతే ఏమీ తోచదమ్మా" అన్నప్పుడు మొదటిసారి నాన్న గొంతులో పలికిన దైన్యం ఇప్పటికీ మనసుని పిండేస్తుంది. అప్పటి వరకూ స్కైప్ లో మాట్లాడుతూ ఉన్న నాన్న కడుపులో ఇబ్బందిగా ఉంటోంది అంటూ ఆసుపత్రిలో చేరటం, కాలేయపు కాన్సర్ ఆఖరి స్టేజ్ లో ఉందని తెలియటం, అమ్మా ఇంకెప్పుడూ మిమ్మల్ని చూడనేమో అని అనటం, ఇంకెప్పుడూ తిరిగిరాని తీరాలకి చేరుకోటం అన్నీ రెప్పపాటులో జరిగిపోయాయి. We lost our guide, mentor, adviser and our support system forever. Miss you నాన్న

Thursday, March 20, 2014

బ్లాగ్లోకంలోకి మళ్ళా నేను-లక్ష్మి

ఏమిటో చూస్తుండగానే నాలుగేళ్ళు గడిచిపోయాయి బ్లాగుల నుండి దూరం అయ్యి. కొత్త బ్లాగు తెరిచి రెండు నెలలు కావొస్తున్నా రాసే ధైర్యం మాత్రం రావటం లేదు. రాయతం బొత్తిగా మరిచినట్టే ఉంది. వెళ్ళిపోయినదానివి మళ్ళా ఎవరిని ఉద్ధరించటం కోసం ఈ ప్రయత్నాలు అంటే నాకోసమే, నాతో నేను మాట్లాడుకోటం కోసమే అనుకోవచ్చు. ఈ నాలుగేళ్ళలో అబ్బో చాలా మార్పులే వచ్చేసాయి. ఇంకో బుడ్డి బుడిగి కి అమ్మని అయ్యాను, అదేమో నాకు ఇంత సహనం ఉందా అన్నంత పరీక్షిస్తూ బోల్డంత అల్లరి చేస్తూ కబుర్లు చెప్తూ నన్ను విరామం లేకుండా పరుగులు పెట్టిస్తోంది. కర్మ భూమి నుండి కూడా దూరంగా ఈ భోగ భూమి కి వచ్చేసాను, ఇది మాత్రం అనుకోని మార్పే. అన్నిటికంటే తట్టుకోలేని మార్పు మాత్రం నాన్నగారిని కోల్పోటం. అమ్మా పిల్లలు జాగ్రత్త అంటూ ఉదయం నాతో మాట్లాడిన మా నాన్న ఎనిమిది గంటలైనా తిరక్కుండానే మమ్మల్ని ఒంటరివాళ్ళని చేసి శివైక్యం పొందారు. ఇంకా ఎన్నో కూడికలూ, తీసివేతలూ జీవితాన్ని మరింత దగ్గరిగా మరింత లోతుగా మరింత నిర్లిప్తతగా చూడటం అలవాటు చేసాయి.
 
బ్లాగు ప్రపంచంలో కూడా చాలా చాలా మార్పులే వచ్చేశాయి. పాత నేస్తాలు చాలా మంది దాదాపుగా కనుమరుగైపోయారు, కొత్త నీరు చాలానే ప్రవహించింది. కొంతమంది పాత నేస్తాలు అప్పుడప్పుడు రాస్తున్నా రాశి చాలా తక్కువనే చెప్పాలి. మొత్తానికి నేను కొత్త ప్రపంచం లో అడుగుపెడుతున్న భావనే వస్తోంది. మళ్ళా మొదటిసారి అడుగులు వేస్తున్నట్టే ఉంది, ఈ తప్పటడుగులు ఎప్పటికి స్థిరపడతాయో తెలియదు.
 
నేనెవరో తెలియని కొత్త మిత్రులకి నా పేరు లక్ష్మి, నా పాత నేస్తాలకి నేను-లక్ష్మి. నువ్విప్పుడు ఎవరికి గుర్తుండి ఉంటావు అని లోపలి నుండి ఎవరో తెగ కేకలు పెడుతున్నారు కానీ, నేను మాత్రం కొద్దిమందికైనా గుర్తుకు రాకపోతానా అని ఆశావహ దృక్పధంతో ధైర్యే సాహసే లక్ష్మి అనుకుంటూ ఇలా మళ్ళా నా రాతలకీ ద్వితీయ శ్రీకారం చుడుతున్నా.
 
ప్రస్తుతానికి నా కొత్త బ్లాగుకి రంగులు హంగులు అద్దుతున్నా, అదయ్యాక మళ్ళా వస్తా.